Животна училница // Исповед

„Погледот од неа го тргнав само 10 секунди“: Родители споделуваат свои хорор приказни од исчезнување на нивните деца во врска со случајот Данка

  • 28 Март, 2024

Малата Данка Илиќ се води за исчезната веќе два дена откако била во дворот од куќата во село Бањско поле. Настанот кој го вознемири регионот, во исто време стана тема на разговор и многу негативни и злонамерни коментари во име на родителите бидејќи „како е можно вашето дете да исчезне?“.

На Твитер (X), корисник кој се потпишува како Јелена напиша: „Кога би знаеле колку брзо може да биде двегодишно дете, засекогаш ќе молчите“.

Речиси секој родител има барем една трауматична приказна која ја поттикна исчезнувањето на Данка Илиќ, во која неговото дете наеднаш исчезнало од очите и во паника не можело веднаш да го пронајде.

Корисничка на Твитер која се вика „Лаки21“ раскажа што и се случило во Будва пред дваесет години. Нејзиниот твит го реобјавуваме во целост.

„Деведесет и некоја во Будва, ќерка ми имаше нешто помалку од три години. Плажа, некаде околу 11 часот наутро. Мојата сопруга замина некаде, ме остави да ја чувам нашата ќерка. Малечката ставаше песок во кофа со лопатче, на два метри од мене, на десетина метри од водата.Читав нешто, мобилните телефони уште не се користеа, свртен бев кон неа, па штом погледнам нагоре гледам што прави. Прочитав неколку редови, погледнав нагоре и така...

Го прочитав следниот пасус, погледнав нагоре, ја немаше. Поминаа максимум 20-30 секунди откако последен пат ја видов. Гледам лево-десно, сè уште не загрижен, ја нема. Станувам, погледнам наоколу, не ја гледам. Се приближувам до местото каде што таа играше, гледам лопатче, се навраќам наназад, чувствувам дека стомакот полека ми се стега во јазол. Почнувам да ја викам, прашувајќи ги луѓето околу дали ја виделе. Не. Помина помалку од една минута. Стомакот ми беше во големина на стисната тупаница. Почнувам да трчам лево-десно и да викам и да ја викам на цел глас. Одам до работ на водата, врескам. Стомакот ми беше со големина на џамлија. Трчам наоколу како да сум без памет, веројатно поминаа две минути, врескам до крај на белите дробови. Стомакот е во процес на собирање како кога ѕвезда снемува нуклеарно гориво и почнува да колабира во црна дупка.


Доаѓа сопругата, ѝ кажувам што се случило, не ме уби на лице место, но подоцна сигурно. Во душата се согласувам со тоа, немам апсолутно никакви замерки на тоа, чувствувам дека така треба да биде. Се одвојуваме и се движиме на спротивните страни. Се движам, но тоа не е мое тело, тоа е туѓо одење и врескање. Еден човек ми приоѓа и вели дека изгубените деца се чуваат во близина на некоја бина. Трчам таму и веќе оддалеку ја гледам ќерка ми како стои на бината, заедно со уште пет-шест изгубени деца. Сè уште ја држи чашата во раката. Моето тело повторно станува мое, скокам на сцената (висока пет стапки) ја земам како плаче во раце, го чувствувам најголемото олеснување во животот што сум го почувствувал и веројатно некогаш ќе го почувствувам. Среќа. Љубов. Вина. Плачам гушкајќи ја. Еве сега плачам сеќавајќи се на моментот од пред 27 години.

Исчезнала на детското игралиште

„Ана пред некој ден исчезна од пред моите очи на мало оградено детско игралиште. А јас гледав директно во неа! Неколку деца дојдоа меѓу мене и неа - и уф! Ја нема! Излегло детете од игралиштето и гледаше во таблата покрај игралиштето.


Моето дете исчезна во продавницата

„Моето момче исчезна во Зара, буквално отидов да погледнам нешто и тој само исчезна. Се сокри зад некои јакни. А во Зара беше гужва, па во тие 1-2 минути 100 пати умрев, ме фати паника низ луѓето, и почнав да викам, додека не умрев, буквално“.

Фото: Freepik.com
Извор: Zena.blic.rs


Можеби ќе ве интересира